epic score!!

جدیدا موزیک اپیک گوش می‌کنم. چیزهایی که قبلا زیاد گوش نمی‌کردم. حال آدم‌ها رو می‌شه از روی آهنگ‌هاشون تشخیص داد. خیلی راحت هم می‌شه این کار رو کرد. آدم‌ها توی مواقع عادی‌شون پلی‌لیست همیشگیشونو گوش می‌دن. پلی‌لیست‌هایی هم دارن که برای مواقع خاص درستش کردن حتی اگر اسمش رو نزاشته باشن «مواقع خاص»! حتی ممکنه پلی‌لیست رو درست هم نکرده باشن ولی دیگه شرطی شدن و به تناسب مواقعشون آهنگ‌های خاص خودشونو گوش می‌دن. حتی ممکنه آهنگ‌هایی گوش بدن که باب میلشون نیست، به شخصیت‌شون نمی‌خوره یا حتی بدشون میاد ازش. اپیک خاصیت فراموشی داره. شلوغه، بلنده، ریتم خاص داره و حس تراژدی و عظمت رو می‌رسونه. اپیک حس معلق بودن رو خوب می‌رسونه، خاکستری بودن. هیروها و شخصیت‌هاش به قدر کافی گویای همه چیز هست. میشه ازش به عنوان دراگ استفاده کرد حتی. یه فراموشی‌طور. مثل یه فریادی که تمرکزت رو از هر چیزی برمی‌داری و فقط به فریاد فکر می‌کنی. یه جنگ، یه خوب، یه بد، یه فکر، یه جبهه، یه فراموشی. اپیک نمی‌زاره دودل باشی. کاری می‌کنه که تصمیم بگیری، آدرنالینش باعث می‌شه تمرکز کنی. دنیای عجیبیه.