 |
| photo : andrei tarkovsky |
آدم‌ها در طول زندگی فقط یک‌بار عاشق می‌شوند. عاشق هر چیزی. بعد که به آن چیز که هر چیزی می‌تواند باشد نرسند، عوض می‌شوند. اگر به عشقشان نرسند افسردگی می‌گیرند و بی‌صدا گریه می‌کنند. دفعه‌های بعد هر چقدر هم که چیزی را دوست بدارند، دیگر عاشقش نمی‌شوند. نهایتش می‌شود آمال دوست‌داشتن. هیچ‌وقت نمی‌شود عشق. درست مثل بچه‌ای که نهایت آرزوهایش عروسک پشت ویترین است ولی مادرش ازش دریغ می‌کند. با این تفاوت که بچه هنوز طعم نرسیدن را نچشیده و بلند گریه می‌کند. بلند بلند. برعکس ما که آرام آرام...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر