برای همه‌ی ما تصورناپذیر است که یگانه عشق‌مان چیزی سبک و سست باشد، چیزی فاقد وزن باشد، می‌پنداریم عشق ما آن چیزی است که ناگزیر باید باشد، که بدون آن زندگی ما از دست رفته است. خودمان را متقاعد می‌کنیم که بتهوون، محزون و با موهای پریشان، «ضروری است» را خصوصا به‌خاطر عشق بزرگ ما می‌نوازد.
بار هستی / میلان کوندرا / ترجمه‌ی پرویز همایون‌پور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر