قطب جنوب

شب‌ه، تاریک‌ه. دراز کشیدم و دارم به سقف نگاه میکنم. چراغ خواب جدیدم رو دوست دارم. یادآور دوران مبهم و شیرین کودکیم‌ه. از بچگی‌هام مونده بود ته خونمون. ته اسباب و اثاثیه‌ی که چندبار تا حالا باز و بسته‌شون کردیم سالم مونده تا الان. خیابون ایران، خارج، ستارخان، قائم، قائم و معلوم نیست مقصد بعدیش کجاس. یه کره‌ی زمین‌ه که توش یه لامپه کوچیکه. یه لامپ کوچیک و قدیمی و پرمصرف. دلگیرم. نمی‌دونم چرا. شاید اگه می‌دونستم چرا اسمش نمی‌شد «دلگیری». شاید اسمش می‌شد فقدان، نداشتن یا هر چیز دیگه‌ای. یه بغض کوچیکی ته گلوم گیر کرده که نمی‌دونم چی‌کارش کنم. حتی نمی‌دونم چی‌کار کنم تا بدتر بشه. تا به گریه تبدیل بشه و بریزه بیرون و راحت‌تر بتونم بخوابم. مثل آبریزش بینی‌ه که نه بند میاد نه میشه رفت جایی تا یه فین حسابی کرد و فقط مجبوری با پاره‌های دستمال باقی‌مونده هی دماغتو بگیری و آخرشم زخم میشه‌. آره زخم میشه. حالت وسط خوب نیست. به قول یکی اگه میخوای کار غلطی رو انجام بدی درست انجام بده. پشیمون شدن بعضی وقتا خوب نیست. برگشتن، نیمه‌کار گذاشتن و رها کردن. دراز کشیدم و فکر می‌کنم کجای کار رو رها کردم، کجا برگشتم و کجا آدم نیمه‌ها بودم! شاید همه جا! دراز کشیدم و به قطب جنوب روی چراغ خواب خیره شدم و فکر می‌کنم من حتی مثه این چراغ‌خواب هم نبودم! من نتونستم که باشم...

we're all dreamers...

من چقدر بدبختم که بک‌آپ پلن زندگیم یه رابطه‌ی عاطفی‌ه متوسطه که امیدوارم یه روز بیاد. و چقدر بدبختم که نشستم تا «بیاد». نه اینکه خودم «بسازمش».

آف

کسی رو که نمی‌شناسین می‌رید رندم دیت می‌کنید؟ صرفا چون کیوته؟ جنگل‌ه؟ اندازه‌ی عن برای احساساتتون ارزش قائل نیستید؟

epic score!!

جدیدا موزیک اپیک گوش می‌کنم. چیزهایی که قبلا زیاد گوش نمی‌کردم. حال آدم‌ها رو می‌شه از روی آهنگ‌هاشون تشخیص داد. خیلی راحت هم می‌شه این کار رو کرد. آدم‌ها توی مواقع عادی‌شون پلی‌لیست همیشگیشونو گوش می‌دن. پلی‌لیست‌هایی هم دارن که برای مواقع خاص درستش کردن حتی اگر اسمش رو نزاشته باشن «مواقع خاص»! حتی ممکنه پلی‌لیست رو درست هم نکرده باشن ولی دیگه شرطی شدن و به تناسب مواقعشون آهنگ‌های خاص خودشونو گوش می‌دن. حتی ممکنه آهنگ‌هایی گوش بدن که باب میلشون نیست، به شخصیت‌شون نمی‌خوره یا حتی بدشون میاد ازش. اپیک خاصیت فراموشی داره. شلوغه، بلنده، ریتم خاص داره و حس تراژدی و عظمت رو می‌رسونه. اپیک حس معلق بودن رو خوب می‌رسونه، خاکستری بودن. هیروها و شخصیت‌هاش به قدر کافی گویای همه چیز هست. میشه ازش به عنوان دراگ استفاده کرد حتی. یه فراموشی‌طور. مثل یه فریادی که تمرکزت رو از هر چیزی برمی‌داری و فقط به فریاد فکر می‌کنی. یه جنگ، یه خوب، یه بد، یه فکر، یه جبهه، یه فراموشی. اپیک نمی‌زاره دودل باشی. کاری می‌کنه که تصمیم بگیری، آدرنالینش باعث می‌شه تمرکز کنی. دنیای عجیبیه.

داداشی؟

نمی‌دونم از کجا و کی اینطوری شد که کسی به عنوان یه مرد روی من حساب باز نکرد. به عنوان یه کسی که می‌تونه دوستش داشته باشه و مثلا عاشقش بشه. بخواد دستاشو بگیره و باهاش خیابونا رو گز کنه. خیلی خوشبینانه بخوام نگاه کنم همه به عنوان یه «دوست» دوستم داشتن و به چشم یه «پسر» خیلی خوب بهم نگاه می‌کردن. به هر کس که مطمئن بود پشت خنده‌هام هیچ چیز خاصی نیست (هرچند اگر بود). برای هر دختری که کادو می‌گرفتم می‌دونست نیت خاصی پشتش نیست و عالم رفاقت هستش و این مزخرفات. شاید همه به اتفاق گاوبندی کرده بودن و من رو به عنوان یه لوزر تو جمعشون پذیرفته بودن که لایق ترحّمه. به عنوان کسی که پسر خوبی‌ه، حرفای خوب می‌زنه، فیلمای خوب می‌بینه، به دیگران کمک می‌کنه و مثل اینکه یه کم تنهاست. تنهایی می‌دهد ترحّم؟ تنهایی می‌دهد توجه بیشتر؟ تنهایی می‌دهد دوست‌داشتن بیشتر؟ نمی‌دونم. 

تنها چیز‌هایی که فهمیدم این بود که داشتن و رسیدن یکی نیستند. بعضی چیزها رو در عین داشتنشون نباید/ نمی‌تونی بهشون دست بزنی و باید بزاری روی طاقچه و صرفا نگاهشون کنی. که بیشترین نفعی که از اون‌ها به تو می‌رسه شاید اینه که در کنارتن. همین. نگاه کنی بهشون و حسرت بخوری. نگاه کنی بهشون و لعنت بفرستی. نگاه کنی بهشون و بغضت بگیره. نگاه کنی بهشون و... . داشتن و رسیدن یکی نیستند. بعضی‌ها به خیلی چیزها رسیدن که حتی نداشتنشون. حتی بعد رسیدن. حتی بعد موندگار شدنشون. شاید داشتن مرتبه‌ی بالاتر و والاتری‌ه. ولی نرسیدن چیز مزخرفیه. آدم می‌تونه صاحب کل دنیا باشه و بهشون نرسه. آدم می‌تونه صاحب کل دنیا باشه و هنوزم دلش تنگ باشه. بغض کنه و دلش بخواد برسه. به خودش امید بده که یه روز می‌رسه. که یه روز خوب میاد؟

نمی‌شه سرمو بزارم رو شونه‌ت و فین کنم؟

کمتر پیش میاد تا ناراحت بشم به‌خاطر خودم. آخرین‌باری که گریه کردم روزی بود که به خاطر یه سری مسائل احمقانه، برای دومین بار ترمو مشروط شدم، با دوستم دعوا کردم و وقتی رسیدم خونه، پدرم داشت برای بار هزارم برای یه مساله‌ی احمقانه با لحن توهین‌آمیز با مادرم حرف می‌زد. موجودی که تو دنیا بیشتر از همه کس حتی پدرم دوستش دارم. اونجا بود که نمی‌دونم چی‌ شد که دیدم دارم هق‌هق گریه می‌کنم. جلو مامانم مثل ابر بهار گریه کردم. گریه‌م مثل دوران دبستانم بود وقتی با دوستام سر نیمکت یا مثلا گروه دوستی‌های دبستان دعوا می‌کردم. صدای هق‌هقم مثل همون موقع بود. فرقی نکرده بود. گریه، گریه بود. بچه شده بودم. جلوم آینه نبود ولی اگه خودمو می‌دیدم یقینا شبیه دبستانم شده بودم. با یه لب‌ آویزون و بالا‌پایین شدنم. ده پونزده سال گذشته بود ولی هنوز همون علی بودم. هنوز بچه بودم. گریه‌هام اینطوری شروع می‌شن که یه سوزشی وسط قفسه سینه میاد. یه سنگینی. یه بار و فشار. حس می‌کنی یه چیزی هست اون‌جا که می‌خواد زمین‌گیرت کنه، یه غده‌س که سنگینی می‌کنه و فقط با گریه میاد بیرون. مثل یه چرکه که باید فین کنی تا خالی بشی. یه فین محکم. مامانم همیشه می‌گه برو دست‌شویی یه فین حسابی بکن تا «راحت شی». من اما از بچگی ترجیح می‌دادم فین‌فین کنم و خودآزاری کنم. ترجیح می‌دادم تا می‌تونم مجبور نشم خودمو خالی کنم. مجبور نشم اون صدای بلند خالی‌کردن رو مجبور بشن همه بشنون. فکر می‌کردم عیبه، زشته، خوب نیست. مثل گریه کردن بود، فکر می‌کردم سنگینی اون بار وسط سینه یعنی بزرگی، یعنی کار درست، یعنی مرد شدن. ولی اشتباه بود. باید می‌رفتم توی دست‌شویی و یه فین حسابی می‌کردم تا چرک‌ها از اعماق حلقم خالی بشن. باید یه دل سیر گریه می‌کردم تا سبک می‌شدم. ولی افسوس که نکردم و مثل یه مرد متوهم نگه‌داشتم سنگینی‌ رو. نگه‌ش داشتم و فکر کردم برای خودم بهتره، برای دیگران بهتره، برای همه بهتره! انقدر نگه داشتم تا گریه‌کردن یادم رفت. دیگه داره کم‌کم حس خالی‌بودن و خالی‌شدن از یادم می‌ره. سنگین می‌رم، سنگین میام، با یه سینه‌ی سنگین حرف می‌زنم، با یه سینه‌ی سنگین می‌خندم. فکر کنم همه‌ی ما داریم به جای اینکه یاد بگیریم چطور خالی بشیم، یاد می‌گیریم چطور با یه سینه‌ی سنگین بهتر فیلم بازی کنیم، بهتر بخندیم، بهتر شادی کنیم و حتی بهتر «ادای» غمگین بودن دربیاریم! ولی مشکل اینجاست که بعضی‌هامون همین رو هم هنوز یاد نگرفتن. بعضی‌ها از بچگی تو فیلم بازی کردن استعداد نداشتیم، همین!

why the fuck are you looking at me!?

فاک یو. رسما فاک یو. رویاهام دارن تو واقعیت بهم قهقهه میزنن. جلوم وایمیستن و پشت یه دیوار نامرئی دستشونو به نشانه‌ی تمسخر جلوم میگیرن و به عنوان یه بدبخت به همدیگه نشون میدن. تا حالا تجربه‌ش رو نداشتم. یا یک واقعیت بولشتی بود و باهاش می‌ساختم و یا یه رویای دوردستی بود و تکلیفش مشخص بود. دوردست بود. کاری باهام نداشت. می‌شستم نگاش میکردم. پینش می‌کردم. به بقیه نشونش می‌دادم. میگفتم میبینی؟ دوسش دارم. ولی قرار نیست به هم برسیم. جفتمونم اینو قبول کردیم. تفاهم داریم سر نرسیدن به همدیگه. دوری و دوستی بود رابطمون. بعد از یه زمان به بعد همه چی ریخت به هم. زندگیم شد شبیه استیکرای پوکر فیس و واد دِ فاک. رویاهه بلند شد اومد جلوم. اومد نزدیکم. بغل دستم نشست. باهام حرف زد. بهم خندید. گریه کرد. منو صدام کرد. فقط نزاشت دستاشو بگیرم. چیزایی که با هم توافق کرده بودیم نکنیم. توافقمون دوری و دوستی بود. قرارمون این بود که اون دوردورا بشینه و فاصله باشه بینمون. اگه قرار نیست بهش برسم ترجیح میدادم دوردست باشه. هم تکلیف خودم مشخص باشه هم اون. قرارمون مسخره کردن من جلو جمع نبود. اومدن و نزدیک شدن و نرسیدن. برات از نزدیک شدن و نرسیدن نگفتم تا حالا!؟ بدترین چیزهاست. نزدیک بشی، ببینیش، تجربه‌ش کنی و نرسی. کسی که یتیم به دنیا اومده هیچ‌وقت مثل کسی که مادرش جلو چشمش از دستش میره احساس کمبود نمی‌کنه. دیدن خلا با حس کردن خلا فرق داره. من خلا رو همیشه می‌دیدم. حسش نمی‌کردم. قرارمون نبود حسش کنم. همش تقصیر رویای خالطوره! قرار نبود نزدیکم بشه. من به بدبختی‌هام عادت کرده بودم. من به نون خالی خوردن عادت کرده بودم. لازم نبود اون‌طرف سفره کباب بریونی بزارن و بگن واسه تو نیست. خب اگه واسه من نیست واسه چی گذاشتن؟ همه‌تون سر و ته یه کرباسین. فاک یو اِنی‌وِی!

واقعا دیگه نه

چشماش پر اشک شده بود. پف کرده بود و میخواست وانمود کنه که حالش خوبه. بچه‌ها من حالم خوبه جدن. اکی‌ام. لبخند هق‌هق‌گونه‌ای میزد و نگاهمون می‌کرد. پشت اون خنده‌هاش تا حالا غم ندیده بودم. ناراحتی ندیده بودم. همیشه شاد می‌دیدمش. همیشه خنده رو لبش بود. تو هپروت بود ولی گریه نمی‌کرد. چشماش درشت بود. درشتِ درشت. گریه دیدن اشک آدمو در میاره. حداقل اشک منو درمیاره. دیدن چشمای پف‌کرده‌ی یه دختر باعث میشه چشمام بسوزن. تند تند پلک میزدم تا تو جمع گریه‌م نگیره. رومو برگردوندم و به تنها پناهم یعنی یه صفحه موبایل رو آوردم. الکی تلگرامو بالا و پایین می‌کردم و پلک می‌زدم. پلک می‌زدم و تو ذهنم به خودم قول می‌دادم که هیچ‌وقت خواسته و ناخواسته اشک کسی رو درنیارم. اشک هیچ دختری رو درنیارم. اگه قرار نیست پیش کسی بمونم براش خاطره نسازم. اگه قرار نیست دستای کسی رو برای هوس بگیرم نه تا ابد، اون دستو پس بکشم. پیش خودم شعار می‌دادم. دوست نداشتم علت چشمای پف‌کرده‌ی کسی باشم. دوست نداشتم خاطره‌ی گریه‌دار کسی باشم. همین. چیز زیادی‌ه؟ به خدا که نیست...

هر دوراهش حسرته

دو تا بودن یعنی انقدر سخته؟ دوتا شدن؟ دوتایی زندگی کردن؟ دوتایی ساختن؟ دوتا دوتا دوتا؟ ما سخت می‌گیریم یا واقعا انقدر سخته!؟ یکی رو پیدا کردن و باهاش یک‌سری چیزها رو ساختن؟ یکی می‌گفت زشته تو این سن پتو بغل کنیم شبا. زشته تنهایی به بارون زل زدن. زشته تنهایی سختی‌ها رو تحمل کردن. زشته تنهایی لذت بردن. زشته. یکی دیگه هم میگفت : «هم پاییزه، هم بارونه، هم آهنگای خوب داریم، هم ژاکتای جیبدار داریم، پس دیگه چی میخوایم؟؟» 

بیایم سخت نگیریم. لبخندا رو با لبخند جواب بدیم. سخت نگیریم. پروژه‌ی عشق هراسی رو کنار بزاریم، لیو اد دِ مومنت کنیم و جلو بریم. ما ممکنه  در هر صورت حسرت بخوریم. جلو رفتن و نرفتنمون حسرته. اولی برا اینکه راه اشتباهی رو رفتیم و باید برگردیم و پاک کنیم مسیر رو. دومی حسرت برای اینکه چرا نرفتیم؟ چرا جرات رفتنش رو نداشتیم. چرا و چرا و چرا. حسرت و حسرت و حسرت. بیایم قبول کنیم هر کاری هزینه‌ای داره. تاوانی داره. ریسکی داره. ریسک فراموش کردن. ریسک از یاد بردن. خطر تنها موندن. کسی که دستی رو نگرفته باشه و با خنده‌ی کسی نخندیده باشه، نداشتن دست و بغل و تحمل کردنش راحته.پتو بغل کردن واسش راحت‌تره. تنهایی زل زدن براش راحت‌تره. سخت هست ولی نسبت به کسایی که تجربه‌ش رو داشتن براش راحت‌تره. یه ترِیدآفه. رنج کمتر و نپذیرفتن ریسک. یا پذیرفتن ریسک رنج بالاتر ولی احتمال موفقیت. گذشتن از این مرحله و رفتن به مرحله‌ی بعد. اگر مرحله‌ی بعدی درکار باشه البته...

در لحظه میخواستمش ولی خب هیچ وقت نمیشه...

خواستم بغلش کنم، صورتشو با دو تا دستام بگیرم، پیشونیشو ببوسم و بگم تو رو به هر کی می‌پرستی گریه نکن. بعد سرمو بزارم رو شونه‌هاش و های های گریه کنم...

لوزرم یا خودمو به لوزری میزنم؟!

توی the fault in out starts یه سکانس داشت که پسره سیگار رو گذاشت روی لبش و گفت روشن نمی‌کنم و این‌ کار باعث میشه من قوی‌تر بشم. به چیزی که باعث می‌شه بهم ضرر برسه اجازه می‌دم تا روی لبم بیاد ولی نمی‌زارم جلوتر بیاد و کارش رو انجام بده. سیگار روی لب و روشن نکردنش باعث می‌شه قوی‌تر بشم. این که آدم توانایی انجام کاری داشته باشه و اون کار رو نکنه باعث می‌شه قوی‌تر بشه. به استیتی رسیدم که همه سیگارهای دور و برم رو میزارم روی لبم و روشن نمی‌کنم. همه سیگار‌ها دور و برم ریختن و این هم نیست که نتونم برشون دارم و بزارم روی لبم. فندک هم هست حتی. ولی به دلیل نامعلومی روشنشون نمی‌کنم. دلم سیگار می‌خواد و نسخم. سیگارهای خوبی هم دور و برم هستن. ولی فقط میزارم روی لبم و باهاش پز می‌دم. تازه اگر پز بدم! آدم‌ها فکر می‌کنن سیگار ندارم. با ترحم سیگار می‌دن بهم. با ترحم فندکشونو میگیرن زیر سیگارم و می‌گن بیا روشن کن. سیگارمو پس می‌کشم. نمی‌دونم چرا. و آدم‌ها فکر می‌کنن احمقم که با این وضعیتم پس می‌کشمش. احمقم؟ خب طبیعتا آره. احمق بودن توی این اجتماع تا حدی می‌تونه حسن باشه و می‌تونه نباشه. من با این فکر که «احمق به نظر رسیدن بین یک سری احمق، نشون می‌ده من خاصم و متفاوت و این خوبه» خودمو گول نمی‌زنم. احمق بودن بین یک سری احمق می‌تونه فاجعه باشه و به گات بده. منفی در منفی همیشه مثبت نمی‌شه. من فقط کارم این شده که بشینم فکر کنم ببینم چرا سیگار رو روشن نمی‌کنم؟ چرا چرا و چرا؟!

keep calm and make it..

رویا خیلی قشنگه و کمال‌طلبه ولی دست‌نیافتنی.واقعیت به اون اندازه قشنگ نیست یا حتی زشت و دردناکه ولی عوض دست‌یافتنی‌ه و این شانس رو داره که میشه ساختش!

دوگانه‌ی خیال و خیال؟

زندگیم شده دو قسمت. قسمتی که با دیگران هستم و فکر می‌کنم دنیای واقعی یعنی این. دنیای رئال و واقعی رو لمس می‌کنم و یقین پیدا می‌کنم که رویاها و فکرهام پوچند و ول معطل بودم تا الان. شک می‌کنم به فکرها و رویاها و دودل می‌شم برای پشت پا زدن به همه‌شون. این زندگی‌ جمعی منه. زندگی ای که گاهی وقت فکر کردن بهم نمی‌ده. می‌خندم با دیگران و فکرها و کارها و مشغله‌ها نمی‌گذارن که زیاد فکر کنم. که زیاد برم توی خودم. ممنون می‌شم از تمام فکرها و آدم‌ها و مشغله‌هایی که نمی‌‌گذارند من برم به قعر چاه افکارم. تنها می‌شم. طبق قانون شکستن سکوت با خودم حرف می‌زنم. انگار بهم گفته باشند که اگه حرف نزنی می‌میری و من مجبور می‌شم با خودم صحبت کنم. تلاش برای بقا. اینجاست که رویاها و فکرها دوباره هجوم میارند و ساخته و پرداخته می‌شن. با تنهاییم خو می‌کنم و رویا می‌بافم و مثل سم رخنه می‌کنند توی رگ‌هام و تمام تلاشی که اون نیمه‌ی دیگم توی مدت زمان دنیای واقعی کرده تباه می‌شه. تمام خونه‌های ساخته‌‌شده رو خراب می‌کنم و جاش رویا و فکر می‌زارم. مثل کندن زخم دست هم درد داره و هم لذت‌بخشه. توی این نوسان رویا و واقعیت همینطور می‌رم و میام. نمیخوام به هیچکدوم از ترید‌آف‌ها تن بدم و سر یک کدوم بمونم. آدم موقعیت شدم. استیبل نبودن یک‌جا و یک‌زمان بیچارم می‌کنه. یک‌جا بین یک دوراهی و یک تصمیم جر می‌خورم. پام می‌مونه دو طرف این راه‌ها و جر می‌خورم. از تلاش برای رسیدن و به جون خریدن ریسک و خطرهاش و رسیدن در رویاها و لبخند شیرین تنهایی دومی رو انتخاب کردم و از تلاش نکردن و حس موفقیت داشتنم مثل احمق‌‌ها شاد و خوشحالم. بین این دو تا شخصیت زندگیم نوسان می‌کنم و فعلا سرگیجه نگرفتم. فعلا سرپام تا یه روزی که با مخ می‌خورم زمین. با مخ...

صسهرع

برگشت به من گفت انقدر کمال‌گرا نباش! چرا واقعا حرف‌های خودم رو به خودم برمیگردونن؟ مگه خودم اینا رو نمیدونم!؟ یعنی انقدر راحت ویژگی‌های شخصیتی‌م رو بروز می‌دم!؟ یا اینکه چون دوست صمیمی‌م بود تونسته بود بفهمه این‌هارو !؟ گفت مگه نمی‌گی هدف مسیر رسیدن به هدفه؟ پس چرا داری خلافش عمل می‌کنی!؟ من هول شده بودم. جلوی چهار پنج نفر باید جواب پس می‌دادم. نه اینکه جوابی نداشتم ولی نتونستم تمام جواب‌هایی که توی این چندروز به نتیجه رسیده‌ بودم رو خیلی مختصر و مفید بگم. نتونستم. جواب‌های بدی دادم و باعث شد یک‌بار دیگه برم توی یه لوپ چندروزه‌ی فکر کردن و به گا رفتن. مشکل اینجاست که از تغییر می‌ترسم. می‌ترسم. همین. نگرانم. نگران آینده. از نرسیدن و نیمه‌کاره موندن بیزارم. آنتیگون. دارم به آنتیگون ایمان می‌آرم. نسخه‌ی مذکر آنتیگونم انگار. کمال‌گرای کمال‌گرا. فقط حاضر نیستم برای هدفم جون بدم. حاضرم مفلوکیت رو تجربه کنم ولی تغییر رو نه. حاضر نیستم برای رسیدن به شرایط بهتر خطر کنم و تجربه کسب کنم. «دلم دیوانه بودن با تو را می‌خواست» رو حاضر نیستم ریسک کنم برای به‌دست آوردنش. می‌شینم توی خونه تا یک نفر گیرم بیاد و همه چی خوب و خوش و خرم باشه و .. . خب فاک ایت. هیچ‌وقت نمی‌شه. و همیشه تو می‌مونی‌ و تنهایی و فکرهایی که سر و ته ندارن و ذله‌ت می‌کنن. این روزها نصف روز به یک مسیر فکر می‌کنم و نصف روز به یک مسیر دیگه و در هر کدوم از این افکار، به شدت به احمقانه بودن فکر دیگه پی‌ می‌برم. دیوانه‌ شدم دیوانه...

ص.س.ه

انقدر حجم اتفاقاتی که افتاده بود بالا بود که فرصت نمی‌کردم به تمام جنبه‌هاش فکر کنم. نشسته بودم توی مترو و سعی می‌کردم فکر کنم که چرا نه؟ چرا لج‌بازی؟ منی که شعار زندگی‌کردنم هیجان داشتن بیشتر اون هست، چرا به این موقعیت نه میگم؟ چرا باید همچین فرصتی رو پشت‌پا بزنم بهش؟ برگشت گفت:«همه چیت جور شده دیگه خره! الان رو دور شانسی، اون از کار، اینم از این! همه چی داره واست جور میشه! داری لجبازی می‌کنی!» نمی‌دونم چرا. به تنهاییم عادت کردم. به دختر رویاهام عادت کردم. به شاهزاده‌ای (پرنسس؟) که هیچ‌وقت قرار نیست پیداش شه عادت کردم. هنوز بزرگ نشدم. هنوز انقدر بزرگ  نشدم که تاوان تلف کردن چند سال از زندگی خودم و یک نفر دیگه رو بدم. هنوز باید به خودم فکر کنم. تو لاک خودم فرو برم و بخونم و بفهمم و درک کنم. هم خودم رو هم دیگران رو. مثل اینکه «آنتیگون» درونم هنوز هم که هنوزه چند‌وقت یک‌بار شورش می‌کنه و سر بلند می‌کنه و جلوی تصمیم‌هام رو می‌گیره. هنوز هم که هنوزه فکر می‌کنم زندگی اون چیزی هست که قراره بیاد، هنوز جرات مقابله با واقعیت رو ندارم. هنوز هم که هنوزه..

هشتگ مفهومی

برداشت رفت، برداشتم رفتی!

آدما به رویاشون زنده‌ن

این شده اصل اساسی زندگیم. هر وقت خسته میشم، هر وقت ناامید میشم، هر وقت غمگین میشم بهش فکر میکنم. باعث میشه که کمتر احساس تحلیل رفتن بکنم. این روزها به پروژه‌ای که قراره به ثمر برسونیم فکر می‌کنم. رویایی فکر میکنم و تقریبا از هدف بودن گذشته کارم. اگر به کاری به عنوان هدف نگاه کنی براش تلاش می‌کنی، برنامه‌ریزی می‌کنی و پیش می‌ری. ولی من الان دارم به عنوان رویا نگاه می‌کنم بهش. فرقش این می‌شه که خیلی لحظه‌ای تصمیم می‌گیرم راجع بهش و برنامه‌ و دِدلاینی ندارم براش. به ویژِن‌های سایت فکر می‌کنم و می‌گم که چه خوشگل! چه خفن! بعد تصمیم می‌گیرم یک کم تلاش کنم در راستاش. هر چقدر رویا بزرگ‌تر، حسّ شیرینی فکر کردن بهش بیشتر و کار نکردن در راستاش هم به تبع بیشتر می‌شه. به رویای آیسک فکر می‌کنم و دیدن کل دنیا. حس خوبی می‌گیرم. حس می‌کنم که یه تارگتی دارم که براش دانشگاه کسشر رو تحمل کنم، زور زدن برای پول درآوردن رو قبول کنم، آدمای دورمو تحمل کنم. همه‌ی اینا باعث میشه به صورت لحظه‌ای امیدوار بشم و به تبع‌ش هم به همون سرعت می‌تونم ناامید بشم و طبیعتا دلیلش رو نمی‌دونم. رویاپردازی و هدف‌داشتن دوتا چیز هستن که خوبی‌ها و بدی‌های خودشون رو دارند. ولی من همچنان طعم شیرین خیال رو ترجیح میدم...

بارون میومد

توی تاکسی بودم که به ذهنم خطور کرد. بعد هی با خودم تکرار کردم:
«ر شبیه مادرمه، ر شبیه مادرمه، ر شبیه مادرمه...»

قهقهه‌ی مستانه‌ام آرزوست...

دلم دیوانه بودن با تو را می‌خواست

هنرم اینه که بلدمت

همیشه توی رویاهام یه سکانس هست که دوستش دارم. یه سکانس که مثل سکانس در تالار اسرار هری‌پاتر بالاخره یه روز از درش میگذرم و میفهمم چه خبره. که امیدوارم پشت اون در مرگ سیریوس نباشه. یه سکانس محو توی یه جاده‌ی بین شهری توی خارج. توی ذهنم تمام رویاهام افکت پلوراید دارن. نمی‌دونم چرا ولی همیشه همینطوری بوده. شاید به خاطر اینکه دوربینای پلوراید دیگه تبدیل شدن به نماد خاطره‌بازی. عکسای مربعی که همون‌ لحظه چاپ میشن و از همون موقع چاپ تبدیل میشن به خاطره و دست به دست می‌چرخن. توی زاویه‌ی دوربین رویاهام همیشه خورشید داره اون گوشه نور می‌تابونه. یه نور کوچیک و مبهم. که فقط بگه خورشید هست. خورشیدش هم همیشه داره طلوع می‌کنه. توی رویاهام هیچ‌وقت خورشید غروب نمی‌کنه. به اندازه‌ی کافی غروب خورشید رو توی واقعیت دیدم. توی واقعیت همیشه چیزای تلخ تجربه میشن و توی رویاها چیزای خوب صرفا تصور میشن؟ چرا؟ می‌دونی چرا؟ انصافانه‌س آخه؟ نمی‌شد تمام چیزای خوب رو تجربه کنیم و چیزای بد و ترس‌هاش رو تصور؟ نمی‌دونم. لابد نمی‌شه دیگه. داشتم می‌گفتم. یه سکانس هست توی رویاهام که با هم توی یه ماشینیم. تو داری می‌خندی. یه قهقه‌ی بلند می‌زنی. ولی صدای موزیک انقدری هست که صداتو نشنوم. موزیکش برخلاف تصورت نمیگه تیک مای هند و فیل می و این چرت و پرتا. موزیکش یه آهنگه بیکلامه که ویالونش داره با روحمون بازی می‌کنه. پنجره‌ها پایینه و باد صبح داره می‌پیچه لای موهات. گفته بودم که خورشید همیشه داره طلوع می‌کنه توی رویاهام؟ پس میفهمیم صبحه و داره باد صبح‌گاهی میره لای موهات. اینکه چه بادی لای موهات بپیچه خیلی مهم‌ه. باد صبح‌گاهی سرده. خنک‌ه. آبی‌ه. موهای تو هم... موهای تو... لعنتی! اینجای رویامو دیگه نمیدونم. اینجای رویام همون پشت در تالار اسراره هری‌ه. موهات همون دستگیره‌ی دری‌ه که ته یه راهروی درازه و از لاش نور سفید میاد و هر وقت میام دستمو دراز کنم و دستگیره رو بچرخونم، از خواب میپرم. موهای تو همون میوه‌ی روی شاخه‌ی بلنده که دستم نمیرسه بهش. موهای تو. بوی موهات. رنگ موهات... خوش‌ به حال باد صبح‌گاهی...

شنیدی دستا معجزه میکنن؟

در خانواده معروفم به اینکه دستان دخترانه‌ی دارم. دست‌های ظریف و انگشت‌های بلند. که اگر دختر بودم شاید کسی عاشق دست‌هایم می‌شد. از دست‌هایم به لب‌هایم می‌رسید و از لب‌هایم به چشم‌هایم و امیدوار بودم چیزی در چشم‌هایم ببیند که بماند و نرود.

خانم؟

خانم ببخشید، خانم؟ با شمام. بله! میشه بارون بشین ببارین تو قلبم؟ میشه؟ قول میدم خوب مراقبت کنم. خوبِ خوب! قول میدم. اولش یه دونه‌ی کوچیکه، بعد کم‌کم جوونه میزنه. یه ساقه‌ی نازک میاره. سبز کم‌رنگ، با یه برگ کوچیک. اون موقع خیلی نازه. همه دوستش دارن. همه با ظرافت باهاش برخورد می‌کنن. اگر هم کسی لهش بکنه همه عصبانی میشن. همه با هم متحد میشن که روی یه جوونه‌ی گیاه پا نذارن! منم باهاشون متحد میشم. متحد میشم و اگر هم لازم شد زیرشو امضا میکنم. امضا میکنم که هیچ‌وقت روی یه گیاه کوچولو که داره رشد می‌کنه پا نذارم. خانم باور کنید راست میگم. آخه پا گذاشتن روی جوونه‌ی کوچولو کار زشتی‌ه. مراقبت می‌کنم تا بزرگ بشه. بزرگ بزرگ! مثه یه درخت ستبر و تنومند که بشه زیر سایه‌ش خوابید. بشه از آفتاب در امان موند. بشه بهش تاب بست و یه بچه‌ رو موقع تاب‌سواری نگاه کرد. خانم گفته بودم که نگاه کردنِ تاب‌سواری یه بچه روی یه تابی که به درخت تنومند بسته شده باشه خیلی لذت بخشه؟ خانم تا حالا تاب‌سواری یه بچه روی تابی که به درخت تنومند بسته شده باشه رو از نزدیک دیدید؟ خانم؟ خانم اصلا حواستون با من هست؟ ...

ایستگاه

ما جایی در خلوت‌هامان گم شده بودیم. یک جای کار را اشتباهی انجام دادیم. یک مسیر را نابه‌جا رفتیم. یک ایستگاه زودتر پیاده شدیم. یک حرف را اشتباه زدیم. یک نگاه را نابه‌جا کردیم. ما هردومان می‌دانستیم که گم شدن چه حسی دارد. پیدا نشدن. معلّق‌ شدن. ما گم‌شدن را دوست داشتیم. انکار نکن. بی‌خود بودن و با خود بودن را دوست داشتیم. ولی این بازی را بدون هم بلد نبودیم. اشتباه ما نابه‌جا رفتن و نرسیدن نبود. مشکل اینجا بود که این بازی را بدون همدیگر بلد نبودیم. مثل بریده شدن طنابی که فقط با آن می‌شود بالا آمد. ما طناب همدیگر بودیم. ما طناب همدیگر را بریدیم و حالا بدون هم گم شدیم. بدون هم اشتباه کردیم. و بدون هم در ترنی سوار شدیم که مقصدش را نمیدانستیم. بدون هم گم شدیم.

مستر «ف»

داشتم نگاهش میکردم و هی به خودم میگفتم «نه، این یکی دیگه نه!». مشکل اینجا بود که من هر آدمی را می‌دیدم از او تصور کاملی در ذهنم می‌ساختم. تصور یک آدمی که حداقل اشتباهاتش آنقدر بزرگ نیست و باگ‌های خیلی ریزی دارد که قابل چشم‌پوشی‌ست. آدم‌ها بسته به شخصیت و رفتارشان کم‌کم از دایره‌ی این آدم‌های خیالی ذهنم بیرون می‌آمدند. بعضی همان چند دقیقه‌ی اول، بعضی چند روز اول، بعضی چند هفته طول می‌کشید تا یک کاری بکنند که برای بار هزارم به خودم بگویم که آدم ها هیچ عَنی نیستند. که همه همان پخی هستیم که هستیم. اما بعضی‌ها مدت بیشتری می‌مانند، خیلی زیاد. و حالا او داشت آخرین‌ تلاش‌هایش را می‌کرد که در زمره‌ی این افراد خیالی ذهنم باقی بماند ولی خب او هم رفت. همه رفتند. و من همچنان ذهنم دنبال آدم‌های کامل خیالی‌ای می‌گردد که دوباره از دست بدهد...

فرهاد، بازی در نیار..

بعد مثلا براش از حسرت‌هام میگم. که ده سال پیش به جای اینکه دست مادرتو بگیرم، ببرمش سینما و «در دنیای تو ساعت چند است؟» ببینیم، پاشدم با سه تا سیبیل نره خر رفتم. آره. حتما میگم براش. که یه وقت خریت‌های منو تکرار نکنه. که حسرت روی دلش نمونه. که سرنوشتش نشه فرهاد. نشه قابسازی که خیالشو قاب می‌کنه و توش زندگی می‌کنه. با واقعیتاش زندگی کنه، هر چند کم و کوچیک.

+گوش

Dream within a dream

در هجوم صبح‌گاهی رویای بودنمان، سهم ما دو نفر فقط یک نسیم کوتاه بود که بر سر شاخه‌ای می‌وزیدیم که شاید حتی گنجشکی هم روی آن ننشسته بود. همین‌قدر کوتاه. همین‌قدر گذرا. فقط برای ماندن و ثبت شدن در خاطراتمان. همین و بس.

عنوان نداره

کارها روی روال بود. همه چیز تقریبا خوب بود. فکرم خالی شد. خالی. می‌دانید؟ فکرتان هیچ وقت نباید خالی شود. باید همیشه مشغول چیزی باشد. ذهن درگیر کارهای احمقانه‌ی فردا باشد حتی. درگیر اینکه برود بنشیند جلوی تئاتر شهر و لم بدهد و کتاب بخواند و مثلا یادداشتی که خیلی وقت است قول نوشتنش را به خودش داده را بنویسد. به این فکر کند که مثلا می‌تواند فردا به جای رفتن و دیدن فیلم شهرام مکری، بلند شود برود بنشیند و پروژه ناتمامش را جلو ببرد. به این فکر کند که زندگی چقدر قشنگ است. چقدر همه چیز می‌تواند احمقانه و فانتزی خوب باشد. ذهن همیشه باید توی قسمت‌های مثبت ذهن غوطهور باشد. قسمت فعال ذهن. قسمتی که به زندگی و جلو بردنش (هرچند احمقانه!) فکر کند. نباید خالی شود. نباید بیکار شود. آنوقت است که غوطه‌ور ‌می‌شود و به سمت قسمت‌های منفی می‌رود. یکهو گلویم می‌گیرد. مثل وقت‌هایی که چشم‌هایم سیاهی می‌رود و جا و مکان نمی‌شناسد، غمم می‌گیرد. به معنای واقعی «غمم‌ می‌گیرد». احساس غربت می‌کنم. نمی‌دانم از کجا بدبختی‌هایم آوار می‌شوند روی سرم. حتی بدبختی‌هایی که وجود ندارند هم ذهنم بازسازی می‌کند و در این راستا کمکم می‌کند. فرق ندارد کجا باشم. وسط قهقهه‌ی مستانه‌ی دوستانم یا موقع خواب و دید زدن عکس‌های پروفایل ملت. انگار هیچ فرقی نمی‌کند. یکهو ساکت می‌شوم. خاموش خاموش. طرز نگاهم هم عوض می‌شود. برداشتم باهاش صحبت کنم. شاید حواس‌م پرت شد و آرام آرام غوطه‌ور شدم سمت نیمه‌ی پر لیوان. نیمه‌ی به ظاهر پر لیوان. دستم نمی‌رفت. نگاه‌ می‌کردم و فلج شده بودم. حس می‌کردم باید تنهایی دوام بیاورم. تنهایی تنهایی. حس کردم حواس‌پرتی فقط خیانتی‌ست که به حقیقت تنهایی خودم می‌کنم. گدایی پوچ برای تنها نبودن. قبل‌تر ها کسی می‌گفت:

«درد و رنجِ بودن و زندگی کردن، مثل موزیک متن، پس‌زمینه‌ی زندگی‌مون پلی می‌شه. فقط گاهی اوقات حواسمون بیشتر میره سمت فیلم. برای نشنیدن موزیک متن باید صداش رو ببندی که صدای زندگی هم ناخودآگاه خفه می‌شه. صدای زندگی رو نمی‌شه ولی خفه کرد. بیکلام نمی‌شه زندگی کرد. مجبوریم به شنیدنش. تحمل کردنش.»

احساس کردم توی یه دریای بدون آب غوطه‌ورم. دارم غرق می‌شم تو اعماق آب. نفس می‌کشم. ادای نفس کشیدنو در میارم. ولی حتی آب هم نمیره تو ریه‌هام. هیچی نمیره تو ریه‌هام. فقط به دیوار سیاه سقف نگاه می‌کنم. گریه هم حتی نمی‌تونم بکنم. دارم همینطور بیشتر و بیشتر میرم پایین. به خواب پناه می‌برم. به رویا.

i don't know why...

Please try to understand

Take my hand

Be free of all the pain

You hold inside

You cannot hide

I know you tried

To feel...

listen

قاب عکس

روی دیوار عکسِ یک زن، یک پیرزن و یک قاب عکس خالی دیگر است. روی میز عسلی خاک‌گرفته‌ی کنار پنجره، کاکتوس کوچک، تنها‌ست و در نور غروب، قرمز تر شده است. ذرات غبار رقص‌کنان در نور غروب که از پنجره به داخل سرازیر شده است، به کف زمین می‌نشینند. زن همچنان از رویاهایش دست نمی‌کشد. روی کاناپه دراز کشیده و به سقف سبز لجنی و لکه‌ی سیاه کوچک روی آن نگاه می‌کند. به روزهای خوش و به ساعت‌های از دست رفته فکر می‌کند. به حرف‌های گفته و به نگاه‌های دزدیده شده. به سوی چشم پیرزن در قاب عکس. به نگاه‌های آخرش. سوراخ حالا بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود. به لبخند توی عکس زن جوان فکر می‌کند. به حقیقی بودن لبخندش. به روزهای از دست‌رفته‌ای فکر می‌کند که می‌توانستند بهتر ساخته شوند. بهتر تکرار شوند. بهتر به یاد بمانند. سیاهی بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود. لکه‌ی سیاه حالا تقریبا نصف اتاق را پوشانده است. زن حالا به جای خالی لبخند مردی در قاب عکس خالی فکر می‌کند. به دست‌هایی که دست‌هایش را می‌گرفتند. به نرمی دستانش و به طراوت روزها. به لب‌هایی که می‌بوسیدنش. و به پاهایی که ترکش کردند. زن قطره‌ای از چشمانش سرازیر می‌شود. خورشید غروب کرده است. غبار‌ها دیگر نمی‌رقصند. زن چشمانش را می‌بندد. حالا دیگر لکه‌ی سیاه کل اتاق را پوشانده است. تاریکِ تاریک.

خودآزاری مزمن

+هنوزم دوستش داری؟

-نمی‌دونم.

+هنوز بهش فکر می‌کنی؟

-آره

+پس یعنی هنوز دوستش داری. فکر کردن بهش رو دوست داری؟

-همون موقع آره ولی بعدش نه. مثل کندن یه زخم دلنشین‌ه ولی جاش می‌مونه. 

+پس..

-آره، می‌خوای بگی من یه خودآزارم؟ آره. یه خودآزار احمق که دوس‌ داره جای زخمای موندگارش هی بیشتر و بیشتر بشن. تا شاید دفه مواظب زخم شدن دستاش باشه.

وقتی هنوز جوانند

وقتی مردم هنوز کم و بیش جوانند و آهنگ‌های موسیقی زندگی‌شان در حال تکوین است، می‌توانند آن را به اتفاق یک‌دیگر بسازند و مایه‌ها را رد و بدل کنند اما، وقتی در سن کمال به یک‌دیگر می‌رسند، آهنگ‌های موسیقی زندگی آن‌ها کم و بیش تکمیل شده است، و هر کدام یا هر شئ در قاموس موسیقی هر کدام معنی دیگری می‌دهد. 

بار هستی / میلان کوندرا / ترجمه پرویز همایون پور

خودآزاری مزمن

توانایی اینو دارم که تو نوستالژی‌هایی که وجود نداشتن غرق بشم.

عشق رویایی

برای همه‌ی ما تصورناپذیر است که یگانه عشق‌مان چیزی سبک و سست باشد، چیزی فاقد وزن باشد، می‌پنداریم عشق ما آن چیزی‌ است که ناگزیر باید باشد، که بدون آن زندگی ما از دست رفته است. خودمان را متقاعد می‌کنیم که بتهوون، محزون و با موهای پریشان، «ضروری است» را خصوصا به‌خاطر عشق بزرگ ما می‌نوازد.

بار هستی / میلان کوندرا / ترجمه‌ی پرویز همایون‌پور

دوگانه‌ی خیال و خیال

تامبلرِ جان

هنوز آدم‌ها را نگاه می‌کنم و درذهنم داستان می‌بافم. داستان من و او. داستان من و آن‌ها. هنوز میزها و آدم‌های پشتش را نگاه می‌کنم داستانشان می‌کنم. حرف‌های آدم‌ها را می‌شنوم و فکر می‌کنم که دیالوگ کدام فیلم و کتاب احتمالی می‌توانند باشند. صحنه‌ها را نگاه می‌کنم و به پلان یکی از فیلم‌های محبوبم تبدیلش می‌کنم. آهنگ‌های بیکلام گوش می‌کنم و توی ذهنم فضا میسازم. آدم‌ها را با آهنگ‌ها مجسم می‌کنم. احساسات مردم توی خیابان و کافه و دانشگاه را با اوج و فرود آهنگ مجسم می‌کنم. مشکل از آنجا آغاز شد که وقتی به دنیای فیلم و موسیقی و کتاب پناه بردم نشد که برگردم. نمی‌دانم شاید هم می‌شد ولی من دوست نداشتم. درست این بود که در دوگانه‌ی واقعی و خیالی زندگی کنیم ولی من فقط خیالش را برداشتم و با خودم بردم توی تنهایی خودم و شروع کردم بازی کردن. خیال و تنهایی خیلی به هم می‌آمدند. خیلی. یار غار یکدیگر شدند.بعد از مدتی دل کندن از همدیگر سخت شد. ولی خب نه خیال و نه تنهایی هیچ‌کدام در زندگی واقعی کاربردی نداشتند. قدرت زیادی داشتند ولی خب به پای عمل که می‌رسید جا می‌زدند. زندگی خیلی زمخت‌تر از خیال و تنهایی بود. خیال فقط می‌توانست رویا بسازد. عملی کردنش با واقعیت بود. با زندگی. تنهایی فقط می‌توانست منفعل باشد. اما زندگی نه با رویا جلو می‌رفت نه با منفعل بودن. زندگی سخت‌تر از چیزی جلو رفت که فکر می‌کردم. هر بار که سعی می‌کردم گوشه‌ای از تنهایی و خیال و رویایم را عملی کنم، نمی‌شد و بیشتر توی ذهنم فرو می‌رفتم. هر بار سعی کردم یکی از جملات و دیالوگ‌هایش را حقیقی کنم توی ذوقم خورد. فکر می‌کردم می‌شود دو دنیا را یکی کرد ولی خب نمی‌شد. نمی‌شد و من ترجیح دادم توی مغزم گیر کرده باشم تا با واقعیت روبه‌رو شوم. واقعیتی که می‌گفت دو جور باید زندگی کرد. خلوتی توی رویا و تنهایی، و یا دست‌و‌پا زدن با زندگی زمخت روزمره.

کپی برابر اصل

ژولیت بینوش: خواهرم با ساده‌ترین مرد روی زمین که بهترین مرد زندگی‌ش بوده ازدواج کرده. شوهرش لکنت زبون داره. خواهرمو صدا می‌کنه "م‌م‌م‌م‌ماری". خواهرم همیشه میگه زمان تولدش اسمش رو اشتباه نوشتن و تلفظ دقیق اسمش اینه "م‌م‌م‌م‌ماری"!

کپی برابر اصل | عباس کیارستمی

آدما به رویاشون زندن

یادم رفته چطور مینویسن. حرف دارم ولی زدنش رو نمیدونم چطوریه. چطور مینوشتم، چطور فکر میکردم. واقعیت این بود که نوشتن توی اینجا تا حدی به فکر کردن‌هام جهت میداد، همونطور که فکر کردن‌هام به اینجا جهت میداد. علاوه بر جهت دادن آرومم میکرد تا حدی. مثه یه چاه که درد دل کنم باهاش با این تفاوت که ته اون چاه یه چند نفری هم بودن که اکوی صدامو میشنیدن و یه جوابی هم میدادن گاهی. اینجا که پکید انگار یه تِرِدِ مغزم رفت. یه قسمت از مغزم که ساخته بودمش رفت. حال دوباره ساختنشو نداشتم یه جورایی. حال نبودنش رو هم نداشتم. من خیلی خستم. خیلی گشادم. خیلی مثل این حیوونه‌ام که میشینه یه جا و نگاه میکنه فقط. همه چیز یادم رفته. زندگیم روتین شده. فراز و نشیب پیشکش، اندازه یه ضربان قلب هم بالا و پایین نداره. فیلم، گرما، افطار، تلگرام، فیدلی، فیلم، کتاب، دانشگا، پروژه و و و ! این حقیقت که همه چیز عادی میشن همیشه رو اعصابمه. همه چیز. از عشق و این کوفتا گرفته تا رشته و علاقه و هر چی! زندگی روی عادته که میچرخه و مهم هم نیست که کارمند باشی و هر ساعت سر یه تایم مشخصی بلند شی بری یا اینکه مثلا یه کم منعطف‌تر! بالاخره یه روزه که میفهمی داری مثل نفس کشیدن ادامه‌ش میدی و اونوقته که به فاک میری. همه چیز یه روز عادی میشه و این بستگی به آدم داره که ببینه میتونه با این شرایط ادامه بده یا که نه، کلافه میشه! خیلیا هستن که با روزمرگی هم زندگی میکنن، خیلی هم خوب کنار میان، ولی من نمیتونم. مریضم. حس میکردم یه روز میاد که کلافگی و روزمرگی‌ه زندگیم از بین میره، یه نفر میاد که شاید از بین ببره، یه موقعیتی پیش میاد که از بین میره، یه چیزی بالاخره اتفاق میفته دیگه. به اون چیزی که از آسمون میخواد بیفته اعتقاد داشتم ولی خب نیفتاد. هیچی از آسمون نیفتاد و هیچی عوض نشد. خیلی فکر کردم به اینکه از زندگیم رضایت داشته باشم ولی نشد. چندسالی هست که بهش فکر میکنم و هنوز نشده. رضایت از زندگی نه اینکه همیشه خوشحال باشم. نه از این فازها که صبح‌ پا میشی به گل‌ها سلام کن! به صدای گنجشک‌ها گوش کن و ببین زندگی چقد خوبه! نه از این ک‌شرا. زندگی تخمی‌تر از اینه که بخواد با این چیزا قشنگ بشه. حس رضایتی که تو رو نگه داره تو زندگیت. یه حسی که با اینکه میدونی همه چی مزخرفه بتونی روی پای خودت وایسی. یه چیزی که تو پس زمینه‌ی زندگیت جریان داشته باشه. صبح که از خواب پا میشی، سختیا، راحتیا، خوشیا، غم‌ها و همه چی و با وجود همه‌ی اینا تحملشون کنی. بدونی که یه چیزی اون پس زمنیه هست که داریش. یه چیزی که چاله‌چوله‌های زندگیتو پر کنی باهاش. یه رویایی، یه چیزی که بدونی تحقق پیدا میکنه. آدمای بدون رویا خطرناکن. برای خودشون خطرناکن نه برای ما. آدمای بدون رویا هر چند با دلیل دست از رویاشون کشیده باشن باز هم یک جور دیگه فکر میکنن. رضایت از زندگی این نیست که همیشه خوشحال باشی، یا اینکه ناامید نباشی، یا اینکه بدونی یه روز خوب میاد، نه! غمگین بودن جزوی از زندگیه شاید حتی بیشتر از خوشحالیش. ناامید بودن هم همینطور. دنبال اون چیزی بودم که پَسِ زندگیم در جریان باشه و هنوز پیدا نکردم. هنوز توی تلاطم دریا بالا پایین میرم و دنبال یه تخته پارم که بهش بچسبم که تو بالا و پایین دریا باهاش باشم و دلم بهش خوش باشه. میدونی؟ زندگی دلخوشی میخواد هر چند واهی. هر چند توهم محض. آره. دلخوشی کلمه‌ی مناسبیه. دل‌خو‌شی ! دل‌خو‌شی !

یا اینکه اسکلم کلا!

نمیدونم چون خیلی دوستش داشتم شبیه‌ش شدم یا اینکه خیلی شبیه‌ش بودم عاشقش شدم!

آخر سر خودم صندلی زیر پامو میندازم

آخرش این رویا‌های بافته‌شده یه طناب محکم میشن و میپیچَن دور گردنم و خفه‌م میکنن، میپیچَن و میپیچَن...

سلاخی

این مردهایی که همه‌ی شادی و خنده‌ و توانشون و زندگی‌شون برای آدمای غیر خونست و دریغ از توی خونه...

۹۲ ، هب ، ۹۴

از بچگی از کلیشه بدم میومد. از بچگی که نه. از وقتی که یه ذره بیشتر میفهمیدم. از چیزهایی که دیگران به صورت بدیهی قبولش داشتن با نگاه شک میدیدمشون. تو راه‌هایی که همه پیشفرض قدم میزاشتند بهش من با احتیاط پاورچین پاورچین میرفتم. از همرنگ شدن بیزار بودم و وقتی به نتیجه مطلوبم که بی‌رنگ‌شدن بود میرسیدم از خودم بدم میومد و دوست داشتم بشم مثل همه. این تناقض از اول با من بود. از کلاس درس گرفته تا رفتار اجتماعی‌م. از یکرنگ نشدنم تا یکرنگ شدنم. هیچ‌وقت سعی نکردم بی‌دلیل خوشحال باشم چرا که چون دیگران خوشحالند. برای خودم دلیل می‌آوردم، با خودم کلنجار میرفتم، بحث میکردم و در آخر به این نتیجه میرسیدم که بخندم به روی همه. از غمگین بودن دیگران توی پاییز تا شاد بودن همه دم عید. از اینکه همه شور و حال دارن و من غمگینم، از اینکه همه مایوسن و من معتدل، از اینکه همه فاز برداشتند و من هنوز تو هپروت خودم موندم. فاز برداشتن گاهی وقت‌ها خیلی خوبه. همرنگ جماعت شدن، مثل همه شدن، مثل همه فکر کردن، مثل همه غمگین بودن، مثل همه دوست‌داشتن یک‌نفر و یا مثل همه متنفر بودن از یک نفر.

زمستون با همه‌ی بی‌محلیش به ما رفت و بهار برای چندمین سال متوالی داره میاد.کلیشه‌ی خوشحالی از نوروز و خرید دم عید و خنده‌های همه‌ روی لب‌هاشون برام همون حس مخالفت رو تداعی میکنه. حس جدال با این خوشحالی. حس تنفر از این همه شادی. مریضی شاخ و دم نداره. همین احساسات هم میتونه مریض باشه. همین افکار میتونه مریض باشه. بهم پی ام داد که «چطوریاس حالت شب سال نو؟» و نمیدونست که تا همین روز قبلش اصلا نمیدونستم عید نصفه‌شبه یا که روزه. نمیدونست که من چندساله که سال‌تحویل رو به اونجام هم نمیگیرم. ۹۴ داره میاد. احتمالا پنج ساعت و شیش دقیقه‌ی دیگه. اومدم مثل همه از ۹۳ بنویسم. که چه کارها که کردم و چه کارها که نکردم. چه گندایی که زدم به این زندگیم و چه پله‌هایی رو که بالا نرفتم. که نودوسه با من چی کار کرد و چی به من یاد داد و چیا ازم گرفت. ولی از اولش هم میدونستم نمیتونم این‌ها رو بنویسم. که شاید اصلا چیزی نبوده که بنویسم یا شاید هم من نمیتونم و دکمه‌های کیبوردم نمیکشه. که نودوسه هیچی نداشت برای من جز مشروطی یک ترم و فهمیدن بعضی چیزها و کنسل شدن کارگاه نویسندگی و از یاد رفتن تولدم و دوریم از بعضیا که میخواستمشون و نزدیکیم به بعضیا که نمیخواستم و دیدن یکسری فیلم و شنیدن یکسری آهنگ و اومدن بیرون از انجمن و ازدواج یک‌نفر که هم خوشحالم کرد و هم ناراحت و حسرت و حسرت و حسرت. نود و سه هیچی برام نداشت جز چندتا تجربه که باهاش منو هل میده به سمت نودوچار و کم‌کاریش رو با این کار سرپوش میزاره. که اگه بشونمش پشت میز محاکمه و سین‌جیمش کنم شاید به عنوان بدترین سال زندگیم معرفیش کنم. برا همین خودمو به اون راه میزنم و میزارم همین پنج ساعت هم فکر کنه کسی‌ هست و بعدش بره بشه یکسری عکس و خاطره و خنده و گریه. اره.زندگی بدون عشق سخته. دوستم راست میگفت. به سیگارش پک میزد و راست‌ترین حرفی رو که تا اون موقع ازش شنیده بودم رو میگفت. چیزی که خودم بهش رسیده بودم رو میگفت و من به حقانیت احساس خودم پی بردم. که زندگی بدون دوست‌داشتن سخته. که عینی‌ترین اتفاق زندگی گذر عمره و عینی‌ترین دلخوشی زندگی هم دوست‌داشتن. نمی‌خوام فاز بردارم که بگم باید از صدای جیک‌جیک گنجشک‌ها هم لذت برد و عشق ورزید و حتی به سنگ‌فرش خیابون هم با محبت نگاه کرد. نه. عشق چیزی نیست که منتظرش باشیم پیداشه. زندگی خیلی بی‌رحم‌تر از این حرف‌هاست که یهو بیاد خودشو گلستون کنه و فیلم زندگی هپی‌اند بشه. باید دنبال شاد بودن رفت. دنبال خوشی کردن. دنبال بی‌خیالی. دنبال بی‌غمی. شاید شادی نبود غم باشه همونطور که سرما نبود گرماست. نمیدونم. ولی تا اینجای کار که برای من اینطوری بوده. اگر اینطور نکنیم، اگر خوشی‌های زندگی رو نسازیم، اگر عقب بمونیم و غم زندگی رو بگیره اونوقته که باید شاشید تو زندگی اینطوری. این زندگی اگر همینطور پیش بره سیصد و پنجاه روز دیگه من میام و مینویسم نودوچار هم مالی نبود جز یکی دوتا اتفاق برجسته و سال بعدش و سال بعدش و سال بعدش. بعد مثلا توی نودوشیش ازدواج میکنم و میگم نودوشیش ممنونم به خاطر اینکه همسر عزیزتر از جونم رو بهم معرفی کردی. بعد توی چهارصدودو اولین دخترم میاد و میگم چهارصدودو ممنونم بابت این هدیه الهی. همینطوری میره جلو. و بعد یک سالی میرسه که دیگه این وبلاگ پست نمیزاره اونوقته که از اونور میگم «آهای، چهارصدو دوازده! ممنونم ازت که جوونمرگم کردی.» و همینطور سال‌ها پشت‌سر هم میان و میرن و میشن آلبوم عکس و خاطره و چندتا صدا و تصویر و فیلم. خب ؟ که چی ؟ کاش وقتی داریم (م) نودوچندرو یا چهارصدو چند رو گردگیری میکنیم و با احتیاط میزاریمش توی طاقچه‌ی عمرمون و به دفترچه‌های قبلیش نگاه میکنیم، لبخند رضایت بیاد نه حسرت پوچی این سال‌ها. سکانس‌های واضح و شاد با یه لبخند ناخودآگاه بیاد روی لب نه یه بغض نامعلوم از ناکجا توی گلو.

این زمان باقی‌مونده تا دراومدن صدای توپ و خنده‌ی ملت رو به پاک کردن بدی‌های نودوسه اختصاص میدم و قبولاندن این نکته که میشه از نودودو، حادثه‌ی فجیع نودوسه رو فاکتور گرفت و مثل هب از روش پرید و رفت به دنیای نودوچار. حتی اگه بدونی که با این روند زندگیت نودوچار بیچاره هم نمیتونه از پس من بربیاد و شاید روی نودوسه رو هم کم کنه. ولی امیدواری همیشه میتونه لبخند کذایی به لب بیاره. لبخندی که میدونی شاید واقعی بشه. شاید گفتن و امیدداشتن که چیز بدی نیست؟ هست ؟!

+ از اینکه نمیشه خوب و مثبت بنویسم بیزارم.

سرکارم عایا؟

نمیدانم از کی و کجا رویای سه سال بزرگتر بودن رفت توی لیست آرزوهایی که صرفا آرزو بودند. شاید بعد از دیدن تو و فهمیدن سنت. رفت جزو خواستن‌هایی که فقط نقششان این بود که اضافه‌ شوند به لیست خواستن‌هام تا چیزی توی دلم کم و کسر نباشد. مثل کودکی که میخواهد بادبادکش برود تا بالای بالا. برود بیرون زمین. ولی خودش هم میداند که نمیشود. ولی این چیزی از خواستنش کم نمیکند. 

هدف نوشتنم چس‌ناله کردن از این نسل و این دوره و این مزخرفات نیست که این حرف‌ها هم جای خودشان را دارند. بالاخره باید باشند کسانی که چس‌ناله میکنندو از بی‌وفایی زمانه میگویند. سه سال بزرگتر بودن شاید مزایای فراوانی داشته باشد، نوستالژی‌های اصیل‌تر، نسل بهتر، هدف مشخص‌تر، گذر از پلی که شاید آخرهای خراب شدنش بوده و نسل سه سال بزرگتر از من هم به زور از روش رد شده‌اند. سه سال بزرگتر بودن از من که میشوند مرز دهه هفتاد و شصت، یک‌ هزار و‌ سیصد و هفتاد، شاید اوج دوران و پایان دهه‌شصتی‌ها بود. شاید طبق نظریه داروین، دهه‌شصتی‌ها همینطور به روند تکاملشان ادامه دادند و خطاهایی که کردند معلوم شد و کارهای نکرده‌شان را کردند و حالا نوبت نسلی بود که روی قله ایستادهو به اشتباه‌ها و خوبی‌ها اشراف کامل دارد و شاید درس گرفته و الان وقتش شده بشود آدم خوبه داستان. آخرین بازمانده از این طیف از آدم‌ها. آدمی که می‌داند باید برود و سرازیری تند قله را در پیش دارد. می‌داند که فضا و محیط و جامعه و همه و همه و همه بعد از او تغییر میکنند که شاید عامل تغییر هم خودشان باشند ولی باید برود. از نسل سه سال بزرگ‌تر از من هر چقدر که بخواهید میتوانم بنویسم برایتان ولی همه‌اش شاید اعترافات ذهن مریض و متوهم من باشد. شاید همه و همه توجیه الکی من باشند که احتمال زیاد همین‌طورند. من فقط میخواستم سه سال بزرگتر باشم تا اگر خیلی خوش‌شانس بودم، شاید باز هم در همین دانشگاهی قبول میشدم که هستم و اگر خیلی خوش‌شانس‌تر بودم سلیقه‌ام طوری بود که هم‌رشته‌ای میشدیم و آنوقت اگر نمیشد که بشود آن که باید بشود، من میشدم بدبخت‌ترین انسان روی زمین. شاید هم خدا میدانسته که قرار است بشوم بدبخت‌ترین آدم روی زمین و برای همین هم من را سه سال دیرتر فرستاده به این جهنم که فقط بشوم یک آدم متوهم دارای آرزو‌های دست‌نیافتنی. فقط یک آدمی که میخواهد بادبادکش زیادی بالا برود. بالای بالا.

یک. یادآوری به خودم: من اینجا برای خودم مینویسم. نه محتویات نه مخاطب به هیچکس مربوط نیست.

دو. لبخند دو نفره همیشه خوب نیست.

دو روز، یک شب

داستان فیلم در یک خط خلاصه می‌شود. زنی برای پس‌گرفتن شغلش باید مبارزه کند. دو روز، یک‌ شب، داستان زنی به نام «ساندرا» است که به دلیل افسردگی مرخصی می‌گیرد و کارفرما می‌بیند که می‌شود با یک کارگر کمتر به کار ادامه داد. حال، کارفرما دو راه پیش روی کارکنان می‌گذارد: یا ساندرا اخراج می‌شود و کارکنان یکی ۱۰۰۰یورو پاداش می‌گیرند و یا ساندرا می‌ماند و پاداش بی‌پاداش؛ و حال، ساندرا دو روز تا روز رای‌گیری دوباره وقت‌ دارد تا نظر اکثریت را برماندن او تغییر دهد. دو روز آخر هفته که مردم برای تفریح و استراحت انتخاب می‌کنند، حال ساندرا باید به سرزدن به همکاران و جلب‌ نظر آن‌ها اختصاص بدهد. فیلم در نمایش‌دادن دو راهی‌ها موفق عمل کرده‌است. دوراهی‌هایی که انسان‌ها ناگزیر بر سرش قرار می‌گیرند. دوراهی تصمیم. ازخودگذشتگی و تصمیم برای ماندن ساندرا و یا گرفتن ۱۰۰۰ یورو و ساماندهی زندگی‌ای که شاید تعریفی‌تر از زندگی ساندرا نباشد. تصمیم‌هایی که بی‌شباهت به تصمیم‌های «دوازده مرد خشمگین» نبودند. دوازده مردی که باید بر سر گناه و یا بی‌گناهی جوانی تصمیم می‌گرفتند، اینجا تبدیل شده بودند به کارکنانی که بین وجدان خودشان و حقیقت زندگی در نوسان بودند. کسانی که گریه می‌کردند و پشیمان بودند که چرا به مخالفت با ساندرا رای دادند و یا کسانی که ساندرا را شیّادی در قالب یک زن معصوم می‌دانستند که سعی دارد پاداش آن‌ها را بدزدد. کسانی که با دلسوزی رای به ماندن می‌دادند و کسانی که از ترس دیگران رای بر رفتن ساندرا. و گویی باید زندگی ساندرا و افسردگی و مشکلاتش بعد از شکستی که فقط یک‌ رأی تا پیروزی مانده بود از هم می‌پاشد. که حتی پس از شنیدن این خبر که کسی به‌جای ساندرا اخراج می‌شود و او به کار برمی‌گردد هم نتوانست لبخندی که ساندرا در آخر فیلم بر لب دارد را به همراه بیاورد. لبخندی که گویی فقط از درک‌کردن بر لب‌ می‌نشیند. ساندرایی که اول فیلم ترس از شنیدن «نه» همکارش را دارد، حال لذت همخوانی یک آهنگ را در ماشین خودشان درک می‌کند و «واقعا» شادی می‌کند. به‌راستی که ساندرا وقتی این‌همه تلاشش به نتیجه نمی‌رسد چه‌چیزی را می‌فهمد؟ آیا شکستی بالاتر از بی‌نتیجه ماندن این‌همه تقلا و تلاش؟ افسردگی بالاتر از این‌همه خریدن بی‌نتیجه‌ی ترحّم دیگران برای بازگشت بر سرکار!؟ که گویی ساندرا بعد از این‌که خودکشی‌اش ناتمام می‌ماند، چیزی را می‌فهمد؛ از جنس همان چیزی که لستر در «زیبایی آمریکایی» درک می‌کند. که تلاش کردن برای هدف، خود مقصود است و نرسیدن شاید رسالتی‌ست که زیاد هم ناخوشایند نیست. که شاید قدم برداشتن خود رسیدن باشد و شکست خوردن از مسلماتی‌ست که شاید اهمیتی چندان نداشته باشد. گویی تک‌تک مکالمات ساندرا با همکارانش برای متقاعد کردنشان برای رای بر ماندن خودش، به مثابه‌ی فراز و نشیبی باشد در زندگی کلی ساندرا. و مهم برداشتن قدم و مبارزه کردن است، فارق از پیروزی و یا شکست ظاهری.

فوبیای «دوستت دارم»

دیشب فهمیدم که من ناتوان‌ترین آدم روی زمین در زمینه‌ی بیان احساساتم هستم. چند وقتی بود که شک کرده بودم ولی خب مگر چند وقت می‌شود توی شک زندگی کرد؟ یک زمانی حقیقت می‌آید و خرت را می‌گیرد. مهم نیست که چقدر بااحساس هستم یا که چقدر از ریخت طرف مقابل متنفرم یا اینکه چقدر از هم‌صحبتی طرف مقابل خوشحالم. آدم‌ها که علم غیب ندارند! از ظاهر قضیه همه‌چیز را برداشت می‌کنند و ظاهر قضیه می‌گفت که من بی‌احساس‌ترین آدمم. آدم‌هایی که دوست‌داشته‌ام از پیشم رفته‌اند و من، من‌من‌کنان می‌خواستم بگویم که نروند. آدم‌هایی که متنفر بودم همینطور نزدیک‌ و نزدیک‌تر شده‌اند و من باز هم سعی کرده‌ام به جای مِن‌مِن کردن، با کارهایم دورشان کنم. ولی نشد. هیچ‌وقت نمی‌شود. به من می‌گفتند «دوستت دارم» و «دلم‌ برات تنگ شده» و من هم در دلم هزار برابر بهتر از این جوابشان را می‌دادم، ولی حیف که آدم‌ها صدای دلم را نمی‌شنیدند. تقصیر هیچ‌کس نیست. من هم صدای دل هیچ‌کس را نمی‌شنوم. خدا زبان گذاشته برای همین‌کارها و دل را گذاشته برای کارهای دیگر و نه حرف زدن. حرف مفت زدن. ولی خب من بلد نبودم. هیچ‌وقت هم یاد نگرفتم و فکر کنم هیچ‌وقت هم یاد نخواهم گرفت مگر اینکه یکهو اتفاقاتی بیفتد. همیشه فوبیای گفتن «دوستت دارم» داشتم. سعی میکردم با کلمات دیگر بگویم ولی همیشه گند می‌زدم و ملامت می‌شدم. شاید در کل زندگی فقط چندبار به مادرم این‌جمله را گفته باشم. آن‌هم وسط شوخی و خیلی بی‌هوا که نه من بفهمم نه خودش و فقط گفته باشم که لال از دنیا نروم. نگفتن دوستت دارم به کسی که دوستش داری شاید از مریضی‌های بزرگ روزگار باشد. شاید این‌هم جزو همان فقدان‌هایی‌ست که می‌رود جزو بدبختی‌هام. این‌یکی یقینا بدبختی‌ست. و در تمام این مدت یک منِ دیگری توی دلم شکل می‌گرفت که بعضی‌ها را متنفر بود و بعضی‌ها را دوست می‌داشت ولی تنها مشکلش این بود که فقط زبان حرف زدن نداشت. زبانش فرق می‌کرد ولی انگار اکثر مردم دیگر به این زبان حرف نمی‌زنند. شاید هیچ‌زمانی هیچ‌کسی به این زبان حرف نمی‌زد. مشکل از فرستنده بود و گیرنده مشکلی نداشت. شاید هم گیرنده‌ها این دیگر فرکانس‌های اینطوری را ساپورت نمی‌کردند.

مهران مدیریِ گریونِ تو دادگاه

این روزا با دیدن هر تیکه از افکار خودم، هر مدار توی جزوم، هر آدم دور و برم، هر گذشته‌ای که به یاد می‌یارم،بیشتر از همیشه یاد اون تیکه از سریال «مردهزارچهره» میفتم که مهران مدیری توی دادگاه با گریه می‌گفت:«آقای قاضی! من از اولش هم اشتباهی بودم.»

بدون عنوان

من:+تا حالا به خودکشی فکر کردی؟

-آره

+نتیجش؟

-خب طبیعتا پشیمون شدم که الان دارم با تو صحبت میکنم.

+ یعنی خواستی انجام بدی پشیمون شدی؟!

ـ گفتم من اگه خودکشی کنم ما‌درم و خانوادم غمگین میشن. فقط همین. اگر زمانی رسید که دیگه تو این دنیا کسی نبود که قلبش برای من بتپه، اونوقت شاید یه فکری بکنم.

قربط

امروز کامل احساس غربت می‌کردم، درست مثل یه کتاب کودکان با کلی عکس و نقاشی بچگونه که اشتباهی گذاشته باشنش توی قفسه‌ی کتاب‌های فلسفه منطق...

اول / دوم / آخر

photo : andrei tarkovsky

آدم‌ها در طول زندگی فقط یک‌بار عاشق می‌شوند. عاشق هر چیزی. بعد که به آن چیز که هر چیزی می‌تواند باشد نرسند، عوض می‌شوند. اگر به عشقشان نرسند افسردگی می‌گیرند و بی‌صدا گریه می‌کنند. دفعه‌های بعد هر چقدر هم که چیزی را دوست بدارند، دیگر عاشقش نمی‌شوند. نهایتش می‌شود آمال دوست‌داشتن. هیچ‌وقت نمی‌شود عشق. درست مثل بچه‌ای که نهایت آرزوهایش عروسک پشت ویترین است ولی مادرش ازش دریغ می‌کند. با این تفاوت که بچه هنوز طعم نرسیدن را نچشیده و بلند گریه می‌کند. بلند بلند. برعکس ما که آرام آرام...

دروغ / کلید / بدی

از برتری‌هایی که همیشه در عین بالیدن به آن، بهش تنفر هم می‌ورزم، دروغ نگفتن به خودم است. نه اینکه به دیگران راس‌راس دروغ بگویم. نه. ولی به خودم به هیچ‌وجه دروغ نگفتم. حتی یک‌بار. این شاید تنها چیزیست که می‌توانم با قاطعیت بگویمش. میبالیدم چون به خودم دروغ نگفتم. دروغ نگفتم. چون از بچگی بدم می‌آمد چیزی که نیست را بگوییم هست. چیزی که هست را نیستش کنیم. آن هم فقط با کلمات و رفتار. دروغ نگفتم چون می‌گفتند دروغ‌گو دشمن خداست. می‌گفتند دروغ کلید‌ همه‌ی بدی‌هاست. دروغ نگفتم چون حال و حوصله‌ی به ذهن سپردن یک واقعیت مجازی علاوه بر واقعیت بیرون را نداشتم. چون فکر می‌کردم از صبح تا شب همه را دور میزنیم، از همه متنفریم، همه را جور دیگر نگاه می‌کنیم، به کسی اعتماد نداریم. تمام انرژیمان را می‌گذاریم دروغ‌های دیگران را از روده‌ی راست‌ نداشته‌شان بیرون بکشیم. تمام روز داریم با کسانی سروکلّه می‌زنیم که درصد اعتماد و صداقتشان صددرصد نیست. حال حماقت است شب که با خودمان خلوت می‌کنیم هم شروع کنیم به دروغ گفتن. اگر منِ درونمان هم به ما اعتماد نکند دیگر باید چه کار کنیم؟ باید برویم سر به بیابان بگذاریم و بمیریم. همین. اگر یک نفر -حتی اگر آن یک نفر خود ما باشیم- به ما اعتماد نکند و ما به او اعتماد نکنیم، قطعا کس دیگری نخواهد بود. و من هر چقدر که ناهنجاری داشتم و تکلیفم با خودم مشخص نبود،‌ می‌دانستم سرچشمه‌ی مشکلاتم پنهان‌کاری من نیست. از دروغ گفتن من به من نیست. کار جای دیگر می‌لنگد. و تنفر می‌ورزیدم چون خیلی‌ جاها می‌دیدم که آرامش پیدا می‌کنم، راحت می‌شوم، یک بار عظیمی از روی دوشم برداشته می‌شود و خریت کردم و دروغ نگفتم. به دیگران و مهم‌تر از آن به خودم دروغ نگفتم. می‌دیدم که با یک جمله‌ی چندکلمه‌ای خیلی ساده می‌توانم خودم و دیگران را راحت کنم و نکردم. دروغ کلید همه‌ی بدی‌ها بود و در عین حال به طور معجزه‌آسایی جواب مساله‌ی تمام خوبی‌ها! ولی من ترجیح می‌دادم جوابی بنویسم که درست باشد، نه این که صرفا نمره بگیرم. این هم خریت محسوب می‌شود.خریت که شاخ و دم ندارد. به این هم می‌گویند خریت. خودزنی، خودآزاری، حماقت یا هر اسم موقر دیگری...

درخشش ابدی یک ذهن پاک؟

photo : hoda rostami

روی مبل نشسته بودم. برگشتم نگاهش کردم. توی آشپزخونه بود. داشت اضافه‌ی کیک تولد دیشبم را میخورد. طبق معمول تولد دونفره‌ی تنها. نگاهش خمار بود. خسته‌ی خسته. گفتم خسته‌ای مثه اینکه! با تکانِ سر تایید کرد. گفت چی میبینی سر شبی؟ گفتم درخشش ابدی یک ذهن پاک. برای چهارمین بار. گفت خسته نمیشی انقد اینو دیدی؟ گفتم نه. ظرفش را برداشت و آمد پیش من نشست. جیم کری می‌گفت «چرا هر زنی به من توجه نشون میده من عاشقش میشم؟» لم داد. سرش را گذاشت روی شانه‌ی من. دست گذاشتم دور شانه‌اش. بوی کیک مانده می‌آمد. داشتم فکر می‌کردم اگر میخواستم ندا را نبینم،‌ اگر به جایی میرسید که می‌خواستم بروم فراموشش کنم، اگر با دست‌های خودم می‌خواستم خاطراتش را پاک کنم، جایی می‌رسید که مثل جیم‌ کری دنبال راه برگشت باشم؟ دنبال راه فرار از دست پاکسازیش؟ همانطور مثل جیم چشم‌هایم را با دو تا دستم باز نگه می‌داشتم تا برگردم به دنیای واقعی؟ اصلا کاری می‌کردم که رویای دونفره خوابیدن روی یخ‌ها و نگاه کردن به ستاره‌ها را فراموش نکنم یا اینکه...؟ صدای ضبط شده‌ی جیم‌ کری داشت برای خودش می‌گفت «چه شکستی بدتر از این که این همه وقت بذاری پای یه نفر تا از آخر بفهمی که چقدر باهات غریبه‌ست» باز هم همان ترس‌های مسخره‌ آمد سراغم. صحنه‌ی آخر هر دو می‌خندند و شادمان توی برف‌ها دنبال هم می‌روند. هر دو آن روی همدیگر را هم دیده‌اند. آن روی دیگری که از همدیگر متنفر است و با این‌ حال همدیگر را قبول کرده‌اند. پذیرفته‌اند که می‌شود. چنگال روی زمین افتاد. به خودم آمدم. نفس‌های ندا یکسان و آرام شده بود. بالاخره خوابش برده بود. ظرف کیک را گرفتم و روی میز گذاشتم. فیلم تمام شد ولی افکار من نه. بلند شدم. آرام سرش را روی کوسن گذاشتم. ملحفه کشیدم روش. چند ثانیه نگاهش کردم. از هجوم ترس‌هایم ترسیدم. کیک را توی یخچال گذاشتم و سعی کردم با هجوم افکار بخوابم.

خب دیگه بسه بلاگفاک

خب به طور جدی تصمیم گرفتم که بیام. الان هم برمیدارم پست‌هایی که دوست‌تر داشتم رو میارم اینجا. دونه به دونه. تا بشن پایه‌های خونه‌ای که قراره بسازم. همین

شروع

پست قبلیم ۱۹ مرداد بوده. یعنی بیشتر از یک ماهِ پیش! بلاگفا هم که به گای سگ رفت. واقعا اعصابمو خورد کرده. دیگه ولش می‌کنم. میام اینجا می‌نویسم. برای خودم می‌نویسم. شاید تا آخر عمرم فقط اون بخونه. ولی بازم مهم نیست. جلوی وسوسه‌م وایمیستم. اینجا راجه به همه چی می‌نویسم!

توهم آزادی

برگشت گفت «اگر تو هر کاری که می‌ری سعی کن بهترین باشی. سعی کن تا تهش بری. ته ته!» از همون راننده‌تاکسی‌ها بود که مخ می‌خورد. آش کشک خالس، بخوری پاته نخوری پاته، پس همیشه این موقعیت‌ها سعی می‌کنم از گفت‌و‌گو لذت ببرم تا اینکه ازش متنفر بشم. تا حداقل خودم حس خوبی داشته باشم. فوق آی‌تی داشت و ترم ۴ تدوین سینما بود و الان به عنوان شغل دومش راننده‌آژانس بود. هزار بار تا حالا هم خودم به خودم گفته‌ بودم این حرف رو هم دیگران. که توی هر کاری بهترین باش حتی اگه جارو می‌کشی سعی کن بهترین سوپور شهر باشی! از کارت لذت ببر و سعی کن برای لذت بردن کارتو انجام بدی نه برای اینکه مجبوری. این حرف‌های کلیشه‌ای رو همیشه به خودمون می‌زنیم و به به چه چه هم می‌کنیم که آره، باید رفت دنبال کاری که آدم خودش دوست داره وگرنه ول معطله. ولی واقعیت رو که نگاه کنیم همه‌مون درگیر جبر جامعه به جلو می‌ریم. با جبر جامعه کنکور می‌دیم، با زور جامعه دانشگاه می‌ریم در حالی که نصفی هیچ آینده‌ای توش برای خودشون نمی‌بینن. با جبر جامعه زنی رو می‌گیریم که بهمون القا می‌شه. با جبر جامعه کاری رو (اگر کاری باشه البته!) می‌پذیریم که با هزار زور و زحمت به دست ‌می‌یاریمش و در نهایت هم زیردست هزار نفر هستیم و باید جوابشونو بدیم. جبر. جبر. جبر. کاریش نمی‌شه کرد. نمی‌شه رها شد. خیلی خیلی سخته. پات بالاخره یه جا گیر می‌کنه. همه‌ی ما در بهترین حالت در توهم این قضیه که آزاد زندگی می‌کنیم هستیم در حالی که هیچ آزادی نیست. توی توهمش زندگی می‌کنیم. همین!

نوار بهداشتی یا فضیلت غیر منتظره‌ی حواس‌پرتی

اصولا دلتنگی مساله‌ای نیست که حل شدنی باشه. همیشه هست و کاریشم نمیشه کرد. یک جایی خوندم که میگفت :«بودن ذاتش دردناکه. اگر این بودن لذت‌بخش هم باشه فرقی نداره، چون این بودن همراه با لذت رو هم حتی باید جمع کنی و بری». دلتنگی و غم ذات ماجراست و خوشی‌هایی که هست باید ساخته بشن. غمگین بودن سطح پایین انرژی ماست که همه بهش تمایل داریم و توش پایدار میشیم. انرژی از دست میدیم که به اونجا برسیم و توش می‌مونیم. غم مثل یه حالت گذار و یه عادت ماهیانه سرمون میاد و ما مجبوریم نوار بهداشتی بزاریم. همین. این مسائل زیاد ربطی به داشتن یا نداشتن کسی توی زندگی نداره. اون زمان دلت میخواد گریه کنی. حالا اگه کسی بود که رو شونش گریه کنی که چه بهتر، و گرنه تنها توی تختت گریه می‌کنی. این چیزا توی ماهیت گریه کردن هیچ تاثیری نمی‌ذاره. روزها و ساعت‌ها میان و میرن و واقعیت پس‌زمینه‌ی همه‌ی این چیزا در جریانه. فقط ما بعضی اوقات انقدر ذهنمون درگیر می‌شه که چشمون ناخودآگاه به روی واقعیت بسته می‌مونه و اسمش میشه سرخوشی، خوشحالی یا دِ بست پارت آو لایف!

و تمام نقطه. سر خط؟

رفتم پست سارا رو خوندم. مادرش فوت کرد. خیلی وقت بود مادرش مریض بود و نمی‌دونم حتی مریضیش چی بود ولی فوت کرد. نوشته بود «و تمام.». همین! توی سایت نشسته بودم دستم رو گذاشتم پشت سرم و قلاب کردم و از پنجره‌ی چرک گرفته‌ی سایت بیرون رو نگاه کردم. بدنم داغ کرده بود و توی سینم احساس ترشی کردم. آسمون رو نگاه کردم و باورم نمی‌شد. مرگ انقدر می‌تونه راحت و سریع باشه؟ انقد نزدیک؟ انقد ناجوانمرد؟ تا به حال اینطور غمگین نشده بودم از مرگ نزدیک یک نفر دیگه که حتی به من نزدیک هم نیست. این رو قبلا هم نوشته بودم که توانایی این رو دارم که توی ذهنم عاشق و غمگین و خوشحال و ناراحت و حتی عصبانی بشم. فقط و فقط توی ذهنم. حالا که توی این مساله چیزی توی ذهنم نیست. همه چیز واقعی‌ان. پس این پروسه‌ کاملا طبیعی‌ه. توجیه منطقی احساسات من یکی از احمقانه‌ترین کارای دنیاست که چند وقتی‌ هست بهش مشغولم.

یک.امیدوارم پینترست اون جای رویایی باشه که دنبالش بودم.

Don't give up bitch!

براش نوشتم که «میخوام کل دنیا رو بگردم». هر چقدر تلاش کردم تا یک قیدی چیزی اضافه کنم به جمله که انقدر فانتزی و احمقانه نباشه، نشد. همین رو براش نوشتم. «می‌خوام کل دنیا رو بگردم». احتمال قریب به یقین پیش خودش فکر کرد که این چه کسخلی‌ه. رویاهای احمقانه‌ی فانتزی. همه‌ی ما یک روزی رویاهای احمقانه داشتیم. حتی از «مارکوپولو شدن» هم احمقانه‌تر! همینطوری توی ذهنمون پرورشش می‌دادیم تا اینکه یک روز ازشون دست کشیدیم. همه و همه این رویاها رو داشتیم، فقط زمان دست کشیدنمون و «چرایی» دست کشیدنمون فرق می‌کنه! بعضی‌ها توی دبستان و با یک تلنگر شاید شروع کنن به پاک کردن بخش رویاهای مغزشون. بعضی توی دبیرستان و بعضی با ریدن توی کنکور. هر کس دلایل متفاوتی داره و زمان‌های متفاوتی و توی این موقعیت‌ها کم‌کم شروع می‌کنه به پاک کردن بخش رویاهاش و جای پراسس‌ش رو میده به واقعیت و زندگی روزمره و روزمرْگی‌ش! 

اما Traveler شدن و دیدن دنیا و فرهنگاش و آدماش و زندگی کردن با هفت‌ ملیارد آدم به جای هفتاد ملیون، رویای دست‌نیافتنی‌ای نیست. معیار رویای دست‌نیافتنی بیشتر توی خود آدم تعریف میشه و این‌که آدم‌های توی دنیا چقدر توی عملی کردن این رویا موفق بودن. توی این یک مورد خاص مصداق زیاده. حتی اگر هم نبود، بیشتر ماهیت رویا به تلقی آدم‌ها از دست‌نیافتنی بودن اون هست. اینجا و این زمان و این وبلاگ، من می‌نویسم که فعلا نمی‌خوام این قسمت از مغزم رو اختصاص بدم به واقعیات مزخرف و ترجیح می‌دم توی رویاهاش غرق باشه تا زمان عملی کردنش برسه! شاید یک‌زمانی بیام و لینک این پست رو بدم و بگم که چقدر احمق بودم که زندگی فلان و بهمان ولی، ولی الان میگم نه! من عملی‌ش میکنم! به قول یکی «آرّه!».

نه سیخ بسوزه نه کباب

در کل خیلی غم‌انگیزه بدونی که با رفیق صمیمیت بیشتر از دو سه سال دیگه دوست نیستی. بعد میزارین و میرین و هیشکی هم پی اون‌یکی رو نمیگیره. این چیزی از رفاقت الانتون کم نمیکنه ولی چیزی هم از حقیقت جدایی آینده عوض نمی‌کنه! من آدم نموندن نیستم، آدم بی‌تفاوت شدنم. آدم کم‌محلی گذاشتن. بزرگ‌ترین ترسم هم همینه که یه روز از سر همین رفتار ناخودآگاهم بزاره و بره و پشت سرشم نگاه نکنه. خیلی اوقات نزدیک نشدم که نخوام با بی‌محلّیم دل بشکونم. دو طرف یا این رو می‌دونن و باز هم با هم صمیمی‌ان یا اینکه یه طرف قضیه این رو نمی‌دونه، که اونوقت‌ه که جفا و جفاکاری شروع میشه. در کل بعضی اوقات نمی‌شه کاریش کرد. عین یه سرازیری روی برف می‌مونه که وقتی بیفتی روش و اولین لیز رو بخوری، دیگه جلوشو نمی‌شه گرفت. فقط باید یه جوری هندل کرد که کمترین صدمه رو ببینی و به ته خط برسی! همین!

خود‌آزاری مزمن

یک وقت‌هایی هم هست که هیچ کاری نمی‌تونی برای رفع دلتنگی‌ت بکنی. می‌شینی عکس نگاه می‌کنی، آهنگ گوش می‌دی، به لیست کانتکت‌هات نگاه می‌ندازی، به لیست فیلمات نگاه می‌کنی ولی آخر سر می‌بینی نه هیچ عکس و ترک و آدم و فیلمی نیست که کارتو راه بندازه. اونوقته که به معنای واقعی‌ کلمه ناراحت می‌شی و غمگین و شروع می‌کنی به خاطره بازی. مثل کندن زخم پوست می‌مونه. عذاب می‌کشی، درد داره، ولی یه آرامشی اون ته ته می‌بری که باعث می‌شه ادامه‌ش بدی. همینطور فکر میکنی و فکر میکنی تا آخر سر خوابت ببره. صبح که پا میشی در بهترین حالت، همه چی خوبه فقط جای یه زخم کنده شده رو تنت مونده که کاریشم نمی‌شه کرد. تاوانی‌ه که باید داد.

بسم‌الله

اولین پست رو نمی‌دونم چه جوری شروع کنم. توی بلاگفا می‌نوشتم مدت مدیدی اما یهو به ذهنم رسید اینجا بنویسم. دیدم بلاگفا خیلی برای دیگران می‌نویسم. همش دیگران میان توی ذهنم. نه اینکه از آدمای شناس بترسم و این حرفا، ولی خب همین که یه سری آدم هستن که برات مهم‌ان باعث میشه جور دیگه بنویسی. قراره اونجا تبدیل بشه به دریم‌لندم و یه بخش ذهنیم که همش در حال رویا بافیه و رویا می‌نویسه مثه میرا. قرار نیست اینجا بخوام نویسنده‌ بشم. قراره فقط بنویسم. آزاد و رها.